به میزانی که با یاد خداوند زندگی میکنیم زنده ایم
--------------------------------------------------------
در طول شبانه روز
لحظه ای که بیدار میشیم
چشممون به هر چی یا هر کی می افته
با حضور خدا میبینیم اونو
یا بی حضور او؟
اولین اندیشه ای که بر صفحه ذهنمون نقش می بنده
با حضور خدا حسش میکنیم یا بی حضور او؟
قدمهائی که بر میداریم
وقتی غذا میخوریم
وقتی صحبت میکنیم
در موقع کار
و بطور کلی در هر جنبشی
موازی با حس حضور خداوند هستیم
یا بی حضوراو؟
دعا کن روز بروز
این حس حضور رو مراقب باشیم
چون مقصد دین همینه
که از همین دنیا با خداوند مانوس باشیم
تمام لحظه های زندگیمون
تنها در این صورت زنده ایم
و شیرینی زندگی رو میفهمیم
و خواست خداوند همینه
که پر از حضور اون باشیم
این است فضای یگانگی
حال خودمونو محک بزنیم
ببینیم به چه میزان یگانه ایم
و زنده ؟
نظرات شما عزیزان: